Bij ons het in dorp wonen mensen met een verbazingwekkende hond. De hond heeft hele korte poten en een enorme piemel die bij het lopen schaamteloos heen en weer zwaait. De pootjes zijn zo kort en de piemel zo lang, dat deze steeds met de punt over de grond schuurt.
Dat lijkt me niet gemakkelijk voor de hond. Hij kijkt er in ieder geval erg treurig bij, want zijn oren zijn ook lang en zijn oogleden zakken wat naar beneden. Een erg trieste hond.
En ik bedenk me dan: wat een treurigheid; elke dag ’s morgens en ’s avonds over straat met je te lange piemel schurend over de stoeptegels. Het duurt best een hele tijd voor je bij een grasveldje bent, waar je dan eindelijk even vrijuit kunt lopen met je piemel door het zachte gras. En dan weer terug over het ruwe asfalt, totdat je thuis eindelijk je schrijnende geval in de hondenmand kunt leggen.