Zo’n 14 jaar geleden schreef ik het, vandaag vond ik het terug:
Vandaag fiets ik met mijn dochter van 8 naar school. Het is herfst op het Groninger land, de akkers waar we langs fietsen zijn zwart omgeploegd en het waait hard. Ze haat fietsen tegen de wind in. Ze trekt haar schouders op en haar gezicht staat op onweer.
Ineens waait de boosheid van haar gezicht. Dan zegt ze: “Weet je, de wind kan overal bij, behalve bij mijn hart”. Ze pauzeert even en zegt: “Mooi he…!”
Dank, dank, dank