Toen ik laatst in een spiegel, die plat op een tafel lag naar mezelf keek, zag ik het: mijn gezicht hangt. De zwaartekracht heeft ontegenzeggelijk vat gekregen op mijn wangen en lippen. Als ik mezelf voorovergebogen in de spiegel bekijk dan hangt het allemaal heel vreemd naar beneden. Het is geen gezicht.
Als Narcissus zo rond zijn zestigste in de vijver zou hebben gekeken dan was een narcist nu iemand met een grote mate van afschuw van zichzelf en de naam narcis was dan aan een vormeloze paddestoelensoort gegeven. Aan de andere kant: Hij was waarschijnlijk helemaal niet verdronken, omdat hij geen enkele aanleiding zou hebben gehad zijn spiegelbeeld te kussen.
Nee, ik zal het de komende tijd dan echt van mijn levenservaring en mijn wijsheid moeten hebben. En bij het vrijen gaat mooi het licht uit.