Veel

Het overviel hem op zaterdagochtend in de plaatselijke Albert Heijn tijdens het ritueel van het boodschappen doen. (Twee boodschapkratten in het karretje, eentje bovenop en eentje op het rekje onder. Dat is handig, want dan kun je de inhoud na de lopende band bij de kassa zo weer in het krat flikkeren en dan achter in de auto.) Ergens tussen de schappen met de pastasoorten raakte hij ineens volkomen mismoedig. Het was alsof de zwaartekracht plots harder aan hem trok en het veel moeilijker was om zichzelf overeind te houden. Hij liet zijn schouders hangen en stond minutenlang stil te staren naar de zakjes met macaroni. Hij kwam weer in beweging toen een vrouw enigszins geërgerd zijn karretje dat haar de weg versperde opzij duwde en hij een stap opzij moest doen om haar er langs te laten. De vrouw boog zich voorover naar het schap en begon systematisch pastasoorten in haar karretje te gooien. Ze begon links op de bovenste rij en werkte zigzaggend alle rijen af, totdat ze van elke soort een exemplaar in haar wagentje had. Toen ze klaar was en zich oprichtte keek ze hem even aan en glimlachte verontschuldigend. En ineens wist hij dat zijn mismoedigheid en haar absurde actie dezelfde oorsprong hadden.